Ծնվել է
2002թ. հունիսի 9-ին, Երևանում։

Ուրախության աղբյուրը
Դավիթը ժպիտով լցված մարդ էր՝ մի ուրախություն, որ փոխանցվում էր շուրջը։ Ինքը՝ սփոփանք ուրիշների համար։

Ընկերության մեջ ապրող
Իր առօրյան սիրում էր անցկացնել ընկերների հետ։ Բարությունը նրա բնական վիճակն էր։

Ինչպես են հիշում նրան
Հիշվում է որպես ժպտերես, հասնող ու նվիրված։ Մարդ, ով երբեք չէր մերժում օգնել։

Երազանքներ
Ցանկանում էր զբաղվել բիզնեսով, ուներ մեծ ծրագրեր, որոնք չհասցրեց իրականացնել։

Իր առանձնահատկությունը
Սիրում էր սպորտով զբաղվել, նկարչությունն էլ իր ներսի աշխարհն էր արտահայտում։

Վերջին խոսքը
«Դե դուռա, մամ ջան, սովորելենք արդեն» — ասում էր գմփոցների տակ։

Վերջին մարտը
2020թ. հոկտեմբերի 13-ին Ջաբրաիլում՝ գրաված դիրքից թղթեր բերելով պարզել էր, որ իրենց դիրքն էր միակն առանց խաչի նշման։ Բացահայտել էր դավաճանությունը։ Դավիթը իր դիրքը պահեց մինչև վերջ։